‘Aaishah (radhiya allaahu ‘anha) anasimulia yafuatayo:
Wakati mmoja, Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam) alikuwa amelala chini nyumbani kwangu na kanzu yake ilihamishwa kidogo kutoka eneo la paja lake au goti lake, ingawa paja lake na goti yalifunikwa na kikoyi chake.
Wakati huo, Abu Bakr (radhiya allaahu ‘anhu) aliomba ruhusa ya kuingia. Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam) akamruhusu kuingia, na akazungumza naye akiwa amelala katika hali hiyo hiyo.
Baada ya muda fulani, ‘Umar (radhiya allaahu ‘anhu) aliomba ruhusa ya kuingia. Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam) akamruhusu kuingia na kuzungumza naye huku akiwa amelala chini katika hali hiyo hiyo.
Baada ya hapo, ‘Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu) akaomba ruhusa ya kuingia. ‘Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu) alipoomba ruhusa ya kuingia, Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam) mara moja alikaa chini na kuweka nguo yake sawa sawa, akiweka kanzu yake juu ya kikoyi chake. Mtume (sallallahu ‘alaihi wasallam) basi akamruhusu kuingia, kisha wakazungumza kwa muda.
Kisha ‘Aaishah (radhiya allaahu ‘anha) akataja:
‘Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu) alipoondoka, nilimuuliza Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam), “Niliona kwamba alipoingia Abu Bakr (radhiya allaahu ‘anhu) ulibaki umelala chini. Baada ya hapo, ‘Umar (radhiya allaahu ‘anhu) alipoingia, uliendelea kulala. Lakini, ‘Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu) alipoingia, ulikaa na kuweka nguo yako sawa sawa (yaani kwa nini ulikaa na kuweka nguo yako sawa sawa kwa ajili ya ‘Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu).” Mtume (sallallahu ‘alaihi wasallam) akajibu: “Vipi nisionyeshe hayaa ya ziada mbele ya mtu ambaye hadi Malaika wakionyesha haya mbele yake? (Sahih Muslim #2401)
Katika riwaya nyingine kama hiyo, Rasulullah (sallallahu ‘alaihi wasallam) alijibu, “Uthmaan (radhiya allaahu ‘anhu) ni mtu ambaye ana kiwango cha juu cha kipekee cha hayaa. Nilihofia kwamba kama ningemruhusu aingie nikiwa katika hali hiyo (nikiwa nimelala chini), basi angehisi kuwa hawezi kunieleza haja yake (kutokana na kiwango chake cha juu cha hayaa).” (Sahih Muslim #2402)